Met een gemiddelde hoogte van iets meer dan 400 kilometer en een gemiddelde snelheid van om en bij de 28.165 kilometer per uur vliegt het Internationale Ruimtestation iedere 90 minuten de hele aarde rond. Gisteren 16 mei maakte het ruimtestation zijn honderdduizendste baan om de aarde rond. Al zeventien jaar lang gaat het ISS een kleine zesduizend keer per jaar rond de aardbol, al was het gevaarte aanvankelijk een stuk kleiner.
MIR
Op 20 november 1998 vertrok het eerste stuk van het ruimtestation naar een lage baan om de aarde. De Zarya-module was van Russische makelij en vertrok bovenop een Russische Proton-raket. De Russen verzorgen het hart van het ISS. De VS hadden enige ervaring met ruimtestations, onder andere dankzij het kleine Skylab, maar het zijn de Russen die dankzij MIR de nodige kennis in huis hadden om een groot ruimtestation te bouwen. Zarya was in de planningsfase zelfs eerst ontwikkeld als beginpunt van een nieuw Russisch station.
Het ISS toen het bestond uit enkel Zarya en Unity.
Op 4 december vertrok de Unity-module naar Zarya aan boord van de Amerikaanse Space Shuttle Discovery. Unity doet dienst als koppelstuk voor andere modules. In de begintijden van het ISS was de intussen gepensioneerde Space Shuttle het werkpaard van de constructie. Pas in het jaar 2000 nam de eerste bemanning, die toen slechts drie mensen telde, haar intrek. Zij bleven al meteen enkele maanden aan boord van het baby-ISS.
Europa en Columbus
Pas in 2008 werd het ruimtestation uitgebreid met een module van Europese makelij: het Columbus-laboratorium. In datzelfde jaar kwam het Japanse Kibo-lab er bij. Twee jaar later, in 2010, leverde de Shuttle Endeavour de Tranquility-module af. Die huisvest de intussen bekende koepel van waaruit astronauten ons dezer dagen verblijden met tal van foto’s van de aarde.
Het Columbus-labo is de eerste en enige module van Europese makelij.
Het zou tot 2011 duren alvorens het ISS als ‘klaar’ werd bestempeld. De Space Shuttle Discovery leverde toen de laatste opslagmodule voor het vliegend laboratorium. De vlucht was meteen ook de laatste van Discovery en de op twee na laatste van de Space Shuttle. Die ging op pensioen, waarna NASA en de VS meteen hun capaciteit voor bemande ruimtevaart verloren. Het ging om een gedwongen pensioen: de shuttle was duur en met het verlies van Columbia bleek het tuig ook te gevaarlijk.
Ruimtetaxi
Sindsdien pendelen astronauten naar het ISS met het enige daartoe geschikte ruimteschip: de Russische Soyuz. Er stierf nog nooit een astronaut als onderdeel van een ISS-missie. Vanaf volgend jaar hopen de VS terug zelf mensen naar het ruimtestation te schieten. Boeing en SpaceX moeten daarbij helpen. SpaceX en Orbital Sciences herstelden eerder al de mogelijkheid van de VS om zelf vracht naar het ruimtestation te vliegen als onderdeel van het commerciële ruimteprogramma van NASA.
Het afgwerkte ISS is zo’n 109 meter lang en ongeveer 73 meter groot.
Een drukke 17 jaar
In de afgelopen 100.000 toertjes voerden astronauten aan boord van het ruimtestation 1.922 onderzoeken uit. Die resulteerden in meer dan 1.200 wetenschappelijke papers. Recent sprongen vooral het jaar in de ruimte van Scott Kelly in het oog, net als het succesvolle experiment waarbij het ISS de thuis werd voor de eerste in de ruimte gekweekte plantjes. Enkele HD-camera’s tonen ook vandaag nog realtime-beelden van de aarde, naar beneden gestraald vanuit het ruimtestation.
Naast de bergen aan wetenschappelijk onderzoek die zowel het leven op aarde als het leven in de ruimte beter moeten maken, bracht het ISS ons onder andere de uniekste muziekvideo ter wereld, met dank aan de Canadese Astronaut Chris Hadfield.
De Benelux aan boord van het ISS
België stuurde slechts twee keer een astronaut naar het ISS. In 2002 nam Frank De Winne al een kijkje aan boord van het ISS, in 2009 ging hij nog eens terug als commandant van expeditie 21. De Winne was de eerste Europese ISS-gezagvoerder. Nederland stuurde op 21 december 2011 astronaut André Kuipers naar het ruimtestation.
De afgelegde afstand van het ISS in de afgelopen 17 jaar is enorm. Nasa berekende dat het ISS, moest het station het zonnestelsel zijn ingestuurd, intussen bijna Neptunus zou bereiken. Tot 2020 is de toekomst van het ruimtestation zeker, daarna is er nog niets beslist. Zowel Rusland als de VS kunnen beslissen om hun steun terug te trekken, wat in de praktijk de doodsteek voor ’s werelds meest succesvolle en grootste ruimtestation zou betekenen. Tot dan gaat het werk echter onverminderd door. Pas nog kreeg het ISS er een nieuwe module bij: de opblaasbare Bigolow-habitat.
The post ISS maakt honderdduizendste toertje om de aarde: een overzicht appeared first on ZDNet.be.